Rouw

Rouw is een normale reactie op een verdrietige gebeurtenis. Een proces van aanpassing aan een veranderende situatie. Vaak ervaren patiënt en naasten al gevoelens van rouw tijdens het ziekteproces. Bijvoorbeeld om het verlies van gezondheid, het afhankelijk worden van anderen, het naderend overlijden en/of het loslaten van geliefden.

Aspecten bij rouw

Bij rouw horen ook emotionele reacties op het verlies en het aanpassen aan de nieuwe situatie. Andere aspecten zijn het betekenis geven aan het verlies en het opnieuw vormgeven van het levensverhaal. Het proces van rouw verschilt bij iedereen van duur, intensiteit en vorm. Mensen gaan het verlies soms uit de weg of vinden het geven van een nieuwe invulling aan het leven lastig. Luisteren naar het verhaal van degene in rouw werkt vaak het beste.

Problemen met rouw en het verwerken van verlies heeft soms jaren later nog veel impact op het leven van nabestaanden. Hen ondersteunen is niet altijd eenvoudig. Geestelijk verzorgers kunnen naasten én professionals hierbij helpen. In overleg met hoofdbehandelaar, patiënt en/of naasten is ook doorverwijzing naar een maatschappelijk werker, psycholoog, psychiater of rouwtherapeut mogelijk.

Na een overlijden besteed je tijd en aandacht aan nabestaanden. Je luistert, geeft troost en steun. Je biedt een nagesprek aan voor evaluatie van de zorg. Dat is belangrijk voor nabestaanden én zorgverleners.

Rouw bij (jonge) kinderen

Kinderen rouwen net als volwassenen, maar uiten het anders. Dit hangt af van hun ontwikkelingsfase en begrip van de dood. Soms lijken ze onaangedaan; ze gaan door met hun bezigheden. Zij uiten gevoelens ‘spelenderwijs’. Het verwoorden komt veelal later in hun leven.

Rouw van zorgprofessionals

Rouw van zorgprofessionals vraagt om structurele aandacht. Want herhaald verlies van patiënten leidt soms tot overbelasting, empathie-vermoeidheid of een burn-out bij zorgprofessionals.

'Rouw kan het hele levenspad aanwezig zijn. Daarom is het als stippellijn om het hele levenspad aangegeven'